誰謂之推賢,於世何功果。絕爾晉侯交,禁我唐虞火。國閉檀榆煙,大禮成隳墮。暗室枯槁飯,冷面相看坐。陽升既非佑,陰伏若為佐。焉凍群生腹,將止天下禍。但究冤濫刑,天道無不可。鄙哉前朝翊贊臣,訏謨之規何瑣瑣。
...,林氣夕淒緊。於焉摘朱果,兼得養玄牝。坐月觀寶書,拂霜弄瑤軫。傾壺事幽酌,顧影還獨盡。念君風塵游,傲爾令自哂。
...。明晨,客伺於神祠外,果見一樵夫過之,逆謂曰:“子鄧姓乎?”曰:“然。”因告以夜所聞見,戒勿往。鄧曰:“吾有母,仰食於樵。一日不樵,母且飢。死生命也,吾何畏哉?”遂去不顧,客隨而覘之。樵甫采樵,虎突出從竹間。樵手搏數合,持虎尾
...,煙霞空滿衣。試於華陽問,果遇三茅知。採藥向十洲,同行牧羊兒。十洲隔八海,浩渺不可期。空留雙白鶴,巢在長松枝。雲溪古流水,春晚桃花香。憶與我師別,片帆歸滄浪。滄浪在何許,相思淚如雨。黃鶴不復來,雲深離別處。石渠泉泠泠,三見菖蒲生。日夜勞夢
...,以為後事程。家人號於前,其書不果成。子符奉其言,甚於親使令。魯論未訖注,手跡今微茫。新亭成未登,閉在莊西廂。書札與詩文,重疊我笥盈。頃息萬事盡,腸情多摧傷。舊塋盟津北,野窆動鼓鉦。柳車一出門,終天無回箱。籍貧無贈貲,曷用申哀誠。衣器陳下
...。鄒、魯之臣,生則不得事養,死則不得飯含,然且欲行天子之禮於鄒、魯之臣,不果納。今秦萬乘之國,梁亦萬乘之國,交有稱王之名。睹其一戰而勝,欲從而帝之,是使三晉之大臣,不如鄒、魯之仆妾也。“且秦無已而帝,則且變易諸侯之大臣,彼將奪
...,聖賢之身也。且陽子之不賢,則將役於賢以奉其上矣;若果賢,則固畏天命而閔人窮也。惡得以自暇逸乎哉?或曰:吾聞君子不欲加諸人,而惡訐以為直者。若吾子之論,直則直矣,無乃傷於德而費於辭乎?好盡言以招人過,國武子之所以見殺於齊也,吾子其亦聞乎?
...。今遊俠,其行雖不軌於正義,然其言必信,其行必果,已諾必誠,不愛其軀,赴士之厄困,既已存亡死生矣,而不矜其能。羞伐其德。蓋亦有足多者焉。且緩急,人之所時有也。太史公曰:昔者虞舜窘於井廩,伊尹負於鼎俎,傅說匿於傅險,呂尚困於棘津
...。”於是東都之人士鹹知大夫與先生果能相與以有成也。遂各為歌詩六韻,遣愈為之序雲。
...。夏蚊成雷,私擬作群鶴舞於空中,心之所向,則或千或百,果然鶴也;昂首觀之,項為之強。又留蚊於素帳中,徐噴以煙,使之沖煙而飛鳴,作青雲白鶴觀,果如鶴唳雲端,為之怡然稱快。余常於土牆凹凸處,花台小草叢雜處,蹲其身,使與台齊;定神細
...,當遇赤城人矣。後於祝融峰遇聖師,指迷金丹大道,果應存無守有,頃刻而成之妙。乃知十餘年間鑽冰取火,盲修瞎煉,今一得永得,實在目前。因足前夢,為《西江月》調,以紀其實,並簡同行。林質父。質父見和,意謂有道無丹,當求畫前大易,遂與酬唱十首於後。