形容某人十分忠勇
乘興無羈束,閒行信馬蹄。路幽穿竹遠,野迥望雲低。素帚茅花亂,圓珠稻實齊。如何盧進士,空戀醉如泥。
偕行那得會心期,先者貪前後者遲。空憶麗詞能狀物,每看奇異但相思。
人間離別易多時。見梅枝。忽相思。幾度小窗,幽夢手同攜。今夜夢中無覓處,漫徘徊。寒侵被、尚未知。濕紅恨墨淺封題。寶箏空、無雁飛。俊游巷陌,算空有、古木斜暉。舊約扁舟,心事已成非。歌罷淮南春草賦,又萋萋。漂零客、淚滿衣。
西戶最榮君好去,左馮雖穩我慵來。秋風一箸鱸魚鱠,張翰搖頭喚不回。
...,夫何煢獨而不予聽?依前聖以節中兮,喟憑心而歷茲。濟沅、湘以南征兮,就重華而敶詞:啟《九辯》與《九歌》兮,夏康娛以自縱。不顧難以圖後兮,五子用失乎家衖。羿淫游以佚畋兮,又好射夫封狐。固亂流其鮮終兮,浞又貪夫厥家。澆身被服強圉兮
...,不予我城,奈何?”相如曰:“秦以城求璧而趙不許,曲在趙;趙予璧而秦不予趙城,曲在秦。均之二策,寧許以負秦曲。”王曰:“誰可使者?”相如曰:“王必無人,臣願奉璧往使。城入趙而璧留秦;城不入,臣請完璧歸趙。”趙王於是遂遣相如奉璧
...,則莫如弗予。夫秦王既按圖以予城,又設九賓,齋而受璧,其勢不得不予城。璧入而城弗予,相如則前請曰:“臣固知大王之弗予城也。夫璧非趙璧乎?而十五城秦寶也。今使大王以璧故,而亡其十五城,十五城之子弟,皆厚怨大王以棄我如草芥也。大王弗與城,而紿
...,為正之道子固,正之不予疑也。還江南,為子固道正之,子固亦以為然。予又知所謂賢人者,既相似,又相信不疑也。子固作《懷友》一首遺予,其大略欲相扳,以至乎中庸而後已。正之蓋亦常云爾。夫安驅徐行,輔中庸之庭,而造於其室,舍二賢人者而誰哉?予昔非敢
惟姊弟之愛,沔之父老兒女子,亦莫不予愛也。丙午冬,千岩老人約予過苕霅,歲晚乘濤載雪而下。顧念依依,殆不能去。作此曲別鄭次皋、辛克清、姚剛中諸君衰草愁煙,亂鴉送日,風沙迴旋平野。拂雪金鞭,欺寒茸帽,還記章台走馬。誰念漂零久,漫贏得、幽懷難寫。故人清沔相逢,小窗閒共情話。長恨離多會少,重訪問竹西,珠淚盈把。雁磧波平,漁汀人散,老去不堪遊冶。無奈苕溪月,又照我、扁舟東下。甚日歸來,梅花零亂春夜。
...,曷其不舒予情?始結言於廟堂兮,信中塗而叛之。懷蘭蕙與衡芷兮,行中野而散之。聲哀哀而懷高丘兮,心愁愁而思舊邦。願承閒而自恃兮,徑淫曀而道壅。顏黴黧以沮敗兮,精越裂而衰耄。裳襜襜而含風兮,衣納納而掩露。赴江湘之湍流兮,順波湊而下
...。嗟自慚承夫子而不失予兮,傳古道甚分明。予且廣孤目遐齎於天壤兮,庶得外盡萬物變化之幽情。然後慚愧而來歸兮,大息吾躬於夫子之亭。
...,一日不見予心思。思其人,懼其人。其交其難,敢告於門。
...,心格洞庭浪。惜哉清興里,不見予所尚。
...,看青山終日飽。攜一琴一鶴,做半漁半樵,人不識予心樂。色侵階碧苔,蔭當門綠槐,香滿瓮黃齏。青山招我賦歸來,放浪形骸外。漢室三傑,唐家十宰,數英雄如過客。置軒車第宅,積子女玉帛,見多少成和敗。逐東風看花,鋤明月種瓜,趁春雨耘苗稼。堪嗟塵事手摶
...,升天因可雲。不才予竄跡,羽化子遺芬。將覽成麟鳳,鏇驚御鬼文。此中迷出處,含思獨氛氳。