笑啼俱不敢,幾欲是吞聲。遽遣離琴怨,都由半鏡明。應防啼與笑,微露淺深情。
泣葬一枝紅,生同死不同。金鈿墜芳草,香繡滿春風。舊日聞簫處,高樓當月中。梨花寒食夜,深閉翠微宮。
廟謀宏遠人難測,公主生還帝感深。天下底平須共喜,一時閒事莫驚心。
明星入東陌,燦燦光層宙。皎月映高梧,輕風發涼候。金門列葆吹,鍾室傳清漏。簡冊自中來,貂黃忝宣授。更登天祿閣,極眺終南岫。遙羨商山翁,閒歌紫芝秀。晨興念始辱,夕惕思致寇。傾奪非我心,悽然感田竇。
桃花春水漲,之子忽乘流。峴首辭蛟浦,江中問鶴樓。贈君青竹杖,送爾白蘋洲。應是神仙子,相期汗漫遊。
上陽宮闕翠華歸,百辟傷心序漢儀。昆岳有炎瓊玉碎,洛川無竹鳳凰飢。須簪白筆匡明主,莫許黃扁瓜博少師。惆悵宸居遠於日,長吁空摘鬢邊絲。
白髮放櫜鞬,梁王愛舊全。竹籬江畔宅,梅雨病中天。時奉登樓宴,閒修上水船。邑人興謗易,莫遣鶴支錢。
...。雖然,胡公間世豪傑,永陵英主,幕中禮數異等,是胡公知有先生矣;表上,人主悅,是人主知有先生矣。獨身未貴耳。先生詩文崛起,一掃近代蕪穢之習,百世而下,自有定論,胡為不遇哉?梅客生嘗寄余書曰:“文長吾老友,病奇於人,人奇於詩,詩