道意勿乏味,心緒病無悰。蒙茗玉花盡,越甌荷葉空。錦水有鮮色,蜀山饒芳叢。雲根才翦綠,印縫已霏紅。曾向貴人得,最將詩叟同。幸為乞寄來,救此病劣躬。
...,學即繼以問也。子思言“尊德性”,而歸於“道問學”,問且先於學也。是己而非人,俗之同病。學有未達,強以為知;理有未安,妄以臆度。如是,則終身幾無可問之事。賢於己者,忌之而不願問焉;不如己者,輕之而不屑問焉;等於己者,狎之而不甘問焉,如是,則
...。偏感異鄉客,先於離塞鴻。日斜金谷靜,雨過石城空。此處不堪聽,蕭條千古同。
...。共羨府中棠棣好,先於城外百花開。
...,御宴先於苑內開。宣索教坊諸伎樂,傍池催喚入船來。昭儀侍宴足精神,玉燭抽看記飲巡。倚賴識書為錄事,燈前時復錯瞞人。後宮阿監裹羅巾,出入經過苑囿頻。承奉聖顏憂誤失,就中長怕內夫人。管弦聲急滿龍池,宮女藏鉤夜宴時。好是聖人親捉得,
...。嘉為先言於秦王曰:“燕王誠振怖大王之威,不敢興兵以拒大王,願舉國為內臣,比諸侯之列,給貢職如郡縣,而得奉守先王之宗廟。恐懼不敢自陳,謹斬樊於期頭,及獻燕之督亢之地圖,函封,燕王拜送於庭,使使以聞大王。唯大王命之。”秦王聞之,
...。胡不相畏?先祖於摧。旱既大甚,則不可沮。赫赫炎炎,雲我無所。大命近止,靡瞻靡顧。群公先正,則不我助。父母先祖,胡寧忍予?旱既大甚,滌滌山川。旱魃為虐,如惔如焚。我心憚暑,憂心如熏。群公先正,則不我聞。昊天上帝,寧俾我遁?旱既大甚,黽勉
...,無然歆羨,誕先登於岸。密人不恭,敢距大邦,侵阮徂共。王赫斯怒,爰整其旅,以按徂旅。以篤於周祜,以對於天下。依其在京,侵自阮疆。陟我高岡,無矢我陵。我陵我阿,無飲我泉,我泉我池。度其鮮原,居岐之陽,在渭之將。萬邦之方,下民之王。帝謂文王
...,將軍雖死,何面目見先帝於地下乎?今日之議,不得鏇踵。群臣後應者,臣請劍斬之。”光謝曰:“九卿責光是也。天下匈匈不安,光當受難。”於是議者皆叩頭,曰:“萬姓之命在於將軍,唯大將軍令。”光即與群臣俱見白太后,具陳昌邑王不可以承宗廟狀。皇太
...,眼尖眉角。記得當初低耳畔,是誰先有于飛約。惟到今、劃地誤盟言,還先惡。天眼見,人難托。天易感,人難吒。人心險,天又怎生捉摸。莫問傍人非與是,手兒但把心兒托。便不成、廝守許多時,干休卻。
...,是非鋒起。先生於是方捧罌承槽,銜杯漱醪。奮髯箕踞,枕麴藉糟。無思無慮,其樂陶陶。兀然而醉,恍然而醒。靜聽不聞雷霆之聲,熟視不睹泰山之形。不覺寒暑之切肌,嗜欲之感情。俯觀萬物,擾擾焉如江漢之浮萍。二豪侍側焉,如蜾裸之與螟蛉。
...,吾從而師之。吾師道也,夫庸知其年之先後生於吾乎?是故無貴無賤,無長無少,道之所存,師之所存也。嗟乎!師道之不傳也久矣!欲人之無惑也難矣!古之聖人,其出人也遠矣,猶且從師而問焉;今之眾人,其下聖人也亦遠矣,而恥學於師。是故聖益聖,愚益愚。
...,同工異曲。先生之於文,可謂閎其中而肆其外矣。少始知學,勇於敢為;長通於方,左右具宜。先生之於為人,可謂成矣。然而公不見信於人,私不見助於友。跋前躓後,動輒得咎。暫為御史,遂竄南夷。三年博士,冗不見治。命與仇謀,取敗幾時。冬暖而兒號寒,