蕭瑟西風萬里秋。暮雲收盡月華流。偶然北海清尊滿,況是西山爽氣浮。登翠嶺,更溪游。素光何處不清幽。懸知明歲君思我,今夕歡娛可罷休。
玉為樓觀銀為地。秋到中分際。淡金光襯水晶球,上碧虛、千萬里。香風浩蕩吹蟾桂。影落澄波底。揭天簫鼓要詩成,任驚覺、魚龍睡。
洞庭千古月,湘水一天秋。涼宵將傍三五,玩事若為酬。人立梧桐影下,身在桂花香里。疑是玉為州。宇宙大圓鏡,沆瀣際空浮。傍譙城,瞻嶽麓,有巍樓。不妨舉酒,相與一笑作遨頭。人已星星華發,月只團團素魄,幾對老蟾羞。回首海天闊,心與水東流。
同此三秋端正月,地高先得光輝。分明身世玉琉璃。不妨人未老,長與月相期。我有芳尊供玩事,從渠魏鵲無枝。直須飲到五更時。大家眠玉界,莫羨宴瑤池。
乘興西來,問誰是、平生相識。算惟有、瑤台明月,照人如昔。萬里清涼銀世界,放教千丈冰輪出。便招邀、我輩上層樓,橫孤笛。陰晴事,人難必。歡樂處,天常惜。幸星稀河淡,雲收風息。更著兩賢陪勝賞,此身如與塵寰隔。笑謫仙、對影足成三,空孤寂。
前月月明夜,美人同遠光。清塵一以間,今夕坐相忘。風落芙蓉露,疑餘繡被香。