...。麴塵溪上素紅枝,影在溪流半落時。時人自惜花腸斷,春風卻是等閒吹。朱霞焰焰山枝動,綠野聲聲杜宇來。誰為蜀王身作鳥,自啼還自有花開。誰家躑躅青林里,半見殷花焰焰枝。憶得倡樓人送客,深紅衫子影門時。花到薔薇明艷絕,燕支顆破麥風秋。